ကြၽန္မရဲ႕ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မေတြ႕ၾကံဳဘူးတဲ့ ေတြ႕ၾကံဳမႈတစ္ခုကို ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘာလဲဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ တစ္ခါဖူးမွ မၾကားဖူးပါဘူး။ တ႐ုတ္အေခၚဆိုရင္ေတာ့ တေစၦႀကီးပဲြ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့။ တူ မတူေတာ့ မသိပါဘူး။ ႏွစ္စဥ္က်င္းပျခင္းလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေျပာရရင္ ‘ဒီလို အလွဴဒါနမ်ဳိးကို ခုမွသာ ျမင္ရၾကံဳရခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေရႊတိဂုံဘုရားအသင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါဆိုသလို တံျမက္စည္းလွဲ၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္၊ ဘုရားပန္းလဲ ဆိုသလို သြားေရာက္ကုသိုလ္လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ထူးထူး ျခားျခား ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ေရႊတိဂံုဘုရားသန္႔ရွင္းေရး အသင္းက ႀကီးမွဴးၿပီး မကြၽတ္မလြတ္ ေသးတဲ့ နာနာဘာ၀ေတြကို အစာသြားေကြၽးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ မေနာလည္း တစ္ခါမွ မၾကားဖူး၊ မျမင္ဖူးလို႔ သြားၾကည့္ခ်င္တာလည္းပါတယ္ေလ။ ‘ဒါေၾကာင့္ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ညေနဘက္ ၅ နာရီ ေလာက္ ေရႊတိဂံုဘုရားကေန ကားထြက္မယ္။ ေရေ၀းမွာ အစာ သြားေကြၽးမွာတဲ့ လိုက္ရဲတဲ့သူမွ လိုက္ခဲ့လို႔ ဘုရားေဂါပက လူႀကီးကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း သူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္ေခၚၿပီး လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲြဟာ တစ္ခါမွ မက်င္းပဖူးဘူးတဲ့။ လိုက္တဲ့ သူေတြကလည္း လိုက္ရဲလို႔ လိုက္တာ ဟုတ္ပုံမရပါဘူး။ မျမင္ဖူးလို႔ ၾကည့္ခ်င္တဲ့သူက မ်ားမယ္ ထင္ပါတယ္။
ညေန ၅ နာရီဆိုေပမဲ့ လူစံုမွ ကားထြက္ေတာ့ ၅ နာရီခြဲသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားက ႏွစ္စီးဆိုပါေတာ့ ၿပီးေတာ့ ေကြၽးမွာက ဒံေပါက္ဆိုပဲ။ ဟင္းနဲ႔ သတ္သတ္လြတ္သီးစံုလည္း ပါတယ္။ ပင့္သံဃာက ၁၀ ပါး ပါပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း ဒီလိုပြဲကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ေရေ၀းေရာက္ေတာ့ ည ၇ နာရီထိုးေနၿပီေပါ့။ အဲဒီမွာ သက္ေပ်ာက္သပိတ္သြပ္တဲ့ခန္းမမွာ အလယ္ကေန စည္းသေဘာမ်ဳိးနဲ႔ ႀကိဳးတစ္ႀကိဳး တားပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ၁၀ ပါးကေတာ့ ေရွ႕မွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ သူတို႔ကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ မေနာကေတာ့ လူေတြအတြက္လို႔ ေျပာထားတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ၿပီး လိုက္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ စိတ္က အရမ္းအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ေၾကာက္လန္႔တဲ့စိတ္ မျဖစ္ေပၚလာဘူး။ ၿပီးေတာ့ အသင္းက ေယာက္်ားေလးေတြက ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္ ကိုင္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္က ေၾကးစည္နဲ႔ သုႆန္တြင္းမွာ ရွိတဲ့အုတ္ဂူေတြ ၾကားတဲ့ တရားနာလာဖို႔ သြားေခၚတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စည္းတားထားတဲ့အထဲကို၀င္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြက တရားေဟာတယ္ ၿပီးတာနဲ႔ သုႆန္မွာ အစားေတြရယ္၊ ဖေယာင္းတိုင္ေတြရယ္၊ အေမႊးတိုင္ေတြရယ္ အစားတစ္ထုပ္မွာ တစ္တိုင္စီ ထြန္းရတယ္။ မေနာက ဖေယာင္းတိုင္လိုက္ထြန္းရတယ္။ အစာေတြခ်တဲ့အခါ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ တူေတာင္ပါေသး။ တူနဲ႔မွ စားတတ္တဲ့နာနာဘာ၀ေတြလည္း ရွိတာပဲတဲ့။ ဒါနဲ႔ မေနာလည္း ဘယ္မွမၾကည့္ဘဲ ဖေယာင္းတိုင္လိုက္ထြန္းေရာ ဆိုပါေတာ့။ သြားရင္း သြားရင္းနဲ႔ ေရွ႕ဆုံးကို ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနတာကို သတိျပဳမိၿပီး ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ခြဲ႐ုံရဲ႕ ေဘးခ်င္းကပ္ရက္နဲ႔ တစ္ဖက္က အုတ္ဂူေတြနား ေရာက္ေနတယ္။ ေဘးမွာ ပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အေမႊးတိုင္ထြန္းေနတယ္။ မေနာလည္း ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးအကူးမွာ ေလကအေ၀့ ဖေယာင္းတိုင္မီးက ၿငိမ္းသြားေရာ ဒါနဲ႔ မေနာလည္း မေၾကာက္ဘူးဆိုေပမဲ့ စိတ္က နည္းနည္းေခ်ာက္ခ်ားသြားတာေပါ့။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္း ပခုံးကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ဟာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ‘အဲဒီေနရာမွာတင္ သူငယ္ခ်င္းက လန္႔ၿပီး ထေအာ္ပါေတာ့တယ္။ သူ ေအာ္ေတာ့ မေနာလည္း အရမ္းေၾကာက္သြားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာက ေမွာင္မည္းေနတာကိုး။ ေနာက္က မိန္းမႀကီးကလည္း ထပ္ေအာ္ၿပီး ေျပးပါေလေရာ။ လူေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ကုန္ေရာ။ ဘုရားေဂါပကလူႀကီးေတြလည္း ဓာတ္မီးေတြနဲ႔ ေျပးလာၾကေရာ။ လူေတြ ေျပာပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔လည္း စိတ္က ေၾကာက္ေနၾကတာေလ။ ဒါနဲ႔ေကြၽးၿပီး မီးေတြ အကုန္ၿငိမ္းေတာ့ ျပန္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ ျပန္ေရာက္ေတာ့အခ်ိန္က ည ၉ နာရီထိုးေနၿပီေလ။ ဒီလိုပြဲမ်ဳိးကို ဒီတစ္ခါပဲ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ျပန္လာေတာ့ မွတ္သားစရာပါလာခဲ့ပါတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳသစ္တစ္ခုေပါ့ေလ။ ေၾသာ္... ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္ပါလား။
ေရးသားသူ - မေနာျဖဴေလး