ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေက်ာင္းအတူသြားေနက်ေကာင္မေလး။
စာေမးပဲြၿပီးရင္ကၽြန္ေတာ့ကို အေၿဖေပးမယ္႔ေကာင္မေလး။
(A) ခန္းက စာအေတာ္ဆံုးေကာင္မေလး။
ေဘာလံုးပဲြတအားၾကည့္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ကို စာက်က္ဖို႔
စကားၾကီးစကားက်ယ္ေတြသံုးၿပီး
လူၾကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔အၿပံဳးစစ နဲ႔
ဆံုးမတတ္တဲ႔ ေကာင္မေလး။
လူနာကုတင္ေပၚမွာလွဲေလ်ာင္းၿပီး ေသၿခင္းကုိ ေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ ေတာ့
အရမ္းငယ္လြန္းပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႔ တိုက္ပဲြေတြ က ေဘးလူကူတိုက္ေပးလို႔မရဘူး။
ကုိယ္ တိတ္ဆိတ္စြာဆုေတာင္းေပးရံုထက္
လူမသိသူမသိ ၀မ္းနည္းေပးရံုထက္ ပိုမတတ္ႏုိင္ဘူး။
ကုိယ့္အတြက္အလင္းေရာင္ေတြရွာေပးခဲ႔တဲ႔ၾကယ္စင္ေလး။
သူမအတြက္ သန္းေခါင္ယံမွာ အေရးတၾကီးလိုအပ္ေနတဲ႔ ေသြးတစ္ပုလင္းကို
ကၽြန္ေတာ္ရွာမေပးႏုိင္ခဲ႔ဘူး။
အရာရာ ၿဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ သူမမိဘေတြမွာလည္း
ပိုက္ဆံနဲ႔မ၀ယ္ေပး ႏုိင္ခဲ႔တဲ႔ တစ္စံုတစ္ရာေတာ့ရွိမွာေပါ့။
ကုိယ္ဘ၀ဆက္တိုင္း ဆက္တိုင္း A ေသြးပဲၿဖစ္ပါေစ။
ေအးစက္စက္ ဒီဇင္ဘာတစ္ည ေပါ့။
ၾကယ္စင္တစ္ခ်ိဳ႔ မႈန္ပ်
သူမ ေမေမ မ်က္ရည္ စမွာ
ကိုယ့္ကုိ အေၿဖမေပးရေသးတဲ႔အ၀ါေရာင္ႏွင္းဆီငံုေလး
ေနာက္ဆံုးပြင့္ခ်ပ္ကို ေၿခြခ်တယ္။
စာေမးပဲြေၿဖဖို႔ ကဒ္ၿပားေလး လာထုတ္မသြားဘူး။
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏႈပ္ဆက္မသြားဘူး။
တကၠသိုလ္ ပရ၀ုဏ္ကို ေၿခမခ်ဖူးသြားဘူး။
သူမအတြက္အမိန္႔ၿပန္စာ နားေထာင္မသြားဘူး။
ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္မ်က္ရည္ကိုၿမင္မသြားဘူး။